Het boek van Mark Manson genaamd “de edele kunst van not giving a fuck” geeft een paar rake aanwijzingen hoe om te gaan met tegenslag. Zo treffend opgeschreven dat ik iedereen kan aanraden dit boek te lezen! Het gaat in feite om de paradox van de acceptatie van negatieve ervaringen. Hij stelt dat de acceptatie van een negatieve ervaring in feite een positieve ervaring is! En zo is het verlangen naar positieve ervaringen in wezen een negatieve ervaring.
Ik moest hem ook een paar keer lezen, maar ik zie nu wel wat hij bedoelt. Eigenlijk is het Omdenken avant la lettre. Zo haalt hij Albert Camus aan die zegt:” je zult nooit gelukkig worden als je maar blijft zoeken naar waar geluk uit bestaat.” Alle business en spirituele goeroes die je blijven voorhouden dat je intenties moet uitzetten om dat gene te bereiken wat je werkelijk wil, laten je continue geloven dat het nu nog niet goed is. Daardoor draaien we in een helse vicieuze cirkel waarmee we onszelf nog beroerder laten voelen.
Hij noemt het een geniepig mechanisme van het brein, dat als je het toestaat, je helemaal gek kan maken. Niemand staat zichzelf meer toe om zich beroerd te voelen. En juist het jezelf toestaan om je beroerd te voelen is de sleutel naar vooruitgang. Dat heb ik zelf aan den lijve ondervonden! Mark Manson zegt ook: “de sleutel tot een goed leven is niet de obsessie met meer willen, kunnen, durven; het belang is het in zien van minder, van wat oprecht is en acuut en belangrijk!” Dat is voor mij de belangrijkste levensles van mijn crash en andere tegenslag in mijn leven.
Daarin is enig relativeringsvermogen wel op z’n plaats. Ik heb geen tijd om me druk te maken of de postbode wel op tijd een pakje bezorgt of dat de caissière bij de supermarkt wel aardig naar mij lacht. Voor een oude dame van 80 die haar kinderen en kleinkinderen niet meer zo vaak ziet kan dat wel heel belangrijk zijn. Dus…
Eigenlijk mag ik dus paradoxaal genoeg blij zijn met zoveel tegenslag, want dat plaatst al het andere in een ander perspectief. Ja leuk, zal je zeggen, maar je was toch liever niet tegen dat hekje gereden? Dat klopt helemaal. Toch is de uitwerking dat alle pijn en gevolgen van deze botsing me meer zelfvertrouwen heeft gegeven en meer zelfrespect. Manson omschrijft dat als volgt: de pijn van een eerlijke confrontatie genereert vertrouwen en respect in relaties, dus ook die met jezelf!
Daarom richt ik me nu nog meer op wat werkelijk belangrijk is, gun ik mezelf steeds meer de rust en de ruimte om me daarop te focussen waar ik blij van wordt in mijn werk als mediator. Het begeleiden van familie opstellingen en het geven van lezingen, ik word er zo blij van! Niet omdat ik de wijsheid in pacht heb, maar omdat ik voel dat ik mijn ervaringen moet doorgeven, ze niet voor mezelf moet houden.
De reacties op mijn blogs sterken mij daarin. Dus wil je reageren? Via een persoonlijk bericht of hieronder? Aarzel niet, ik antwoord altijd!
Judith Bootsman 