Bij mijn eindevaluatie van DBC (documenten based care) een paar weken geleden kwam het woord grenshantering voorbij. In hoeverre ben ik in staat om te leven met de beperkingen die ik nog voel uit mijn post commotioneel syndroom? Daar gaat het mijns inziens om Acceptatie met hoofdletter A. Vlak na mijn crash weigerde ik om te accepteren dat ik niks kon. Rust was het code woord en dat terwijl ik al vier weken op mijn rug lag.
Toen ik begon te accepteren dat het wel even ging duren om weer op de rit te komen, kwam er ruimte voor beweging. De beperkingen werden in eerste instantie eerder groter dan kleiner en daarmee het besef dat het dieptepunt nog niet bereikt was. Alsof je je op een glijdende schaal bevindt, op een zeephelling waar je heel hard kan gaan vechten, maar waarbij je merkt dat hoe harder je spartelt, hoe sneller je verder naar beneden glijdt. De beweging ging voor mijn gevoel dus de verkeerde kant op. In plaats van vooruit (terug naar de situatie voor mijn crash) ontstond er nog meer chaos en wist ik bij God niet waar ik op die zeephelling een haakje kon vinden om te voorkomen dat ik verder zou afzakken.
Ik ontdekte dat ik rustiger werd als ik mezelf liggend in bed een aantal vragen stelde: wat is hier nu de bedoeling van, wat kan ik doen, waar gaat dit heen? Door te gaan liggen (ik kon toch niet anders) en de vraag te stellen kwamen er antwoorden. En rust. OKÉ dus dat was de bedoeling! Ik kreeg antwoorden dat niets voor niets gebeurt en de inzichten die ik deze periode zou krijgen mij later heel veel zouden gaan brengen. In mijn werk als mediator en in mijn familie. Ik zag me zelfs al voor een groep mensen staan om mijn ervaringen door te vertellen. Al had ik toen in de verste verten de puf er nog niet voor, het gaf me wel hoop en kracht. En de energie om te beRUSTen in de situatie, in de “Ontvangst stand” te gaan staan en te ontdekken wat mijn pad zou gaan worden. Want daar had ik al mijn energie voor nodig.
Zo ging ik dagelijks steeds vaker ruimte maken voor contact met mezelf en kwam ik er achter dat het eigenlijk heel fijn is om zo bij jezelf naar binnen te kijken. Ook heel eng natuurlijk, want soms kwam ik hele confronterende dingen tegen. Het klinkt misschien vaag, maar hoe meer ik het deed, hoe meer aanwijzingen ik kreeg om door te gaan op dit pad. Via liedjes die ik “toevallig” hoorde of opzette, door wat ik las of wat behandelaars of mensen in mijn omgeving zeiden. Ik stond in die tijd erg ver van de dagelijkse ratrace af en kon echt met verwondering kijken naar waar iedereen zich druk om maakte. Terwijl ik voor mijn crash degene was die daar nog het het hardst aan meedeed.
Langzamerhand kom ik na 2,5 jaar op een punt dat ik weer onderdeel uitmaak van mijn gezin als moeder en vrouw van, als dochter van en zus van een broer en zus met een verstandelijke beperking. Niet altijd meer de patiënt ben, maar een vrouw die weer wil en kan leven omdat er nog zoveel mooie dingen zijn om voor te leven! Dankbaarheid overheerst dat ik zo’n ontzettend fijn gezin heb, waar de sporen van mijn crash nog wel merkbaar zijn, elk gezinslid is op zijn / haar eigen manier gaan dealen met een moeder/vrouw die even niks meer kon. Jochem Meyjer omschreef het in een interview laatst heel mooi: ” als je midden op zee in een orkaan belandt denk je dat je elkaar heel stevig vasthoudt en wacht tot de orkaan over is. Achteraf blijk je allemaal over boord geslagen te zijn en los van elkaar naar de wal te zijn gezwommen.”
Dan kun je elkaar kwijt raken, zonder dat je het doorhebt! Pas als dat duidelijk is, kun je gaan kijken of je elkaar weer terug kunt en wilt vinden. Gelukkig kan ik zeggen dat dat zo is, maar ik besef wel dat dat niet in alle gevallen zo zal werken. En pijnlijk is het sowieso.
Nu ik de voorlopige balans opmaak na 2,5 jaar (en ik nog maar op 50% van mijn belastbaarheid zit van voor de crash!) geloof ik dat het niet willen accepteren van hoe de situatie was, me toch verder heeft gebracht. Je moet namelijk je grenzen verleggen om weer vooruit te komen. Te voelen wat mogelijk is en dan iedere keer weer ontdekken door letterlijk vallen en weer opstaan, dat het misschien wel moeizaam ging, maar dat je die ervaring niet had willen missen. En daarom heb ik nu met een professional een lezing ontwikkeld die ik wil gaan geven, bij medici die hiermee te maken krijgen, voor lotgenoten… bij netwerken. Datgene wat ik twee jaar geleden voor me zag, kan nu werkelijkheid gaan worden. Ik moet mijn verhaal doorvertellen dat is zo helder als glas! Deze pijn en ellende mag niet voor niets zijn geweest!http://www.stichtinghersenschudding.nl
Judith Bootsman 