De continue uitdaging van zoeken naar een nieuw evenwicht is het balanceren tussen loslaten en vasthouden. Het oude loslaten, maar wat laat je los en wat niet? Als je te krampachtig vasthoudt aan wat er was, dan loop je jezelf in de weg. Dat frustreert enorm. In medische termen noemen ze dat de “lijdensdruk”. Het lesje nederigheid en geen grip hebben is me na negen maanden echt wel duidelijk. Maar blijkbaar is het verschil tussen dit weten en het voelen en er naar handelen nog te ver weg…???
Acceptatie van wat niet meer kan en en blij zijn met wat er wel is. Dat klinkt simpel en soms lukt dat aardig. Mensen die ook een hersenschudding/kneuzing hebben gehad, zeggen: het komt goed, geef het de tijd. Vanuit de medische hoek hoor ik geen uitspraken over de termijn waarop ik weer kan functioneren op mijn “oude” niveau. Men zegt zelfs dat ik afscheid moet nemen van de “oude Judith” en op zoek moet naar de nieuwe. Zoek een sluimerstand op waarin je stapje voor stapje kunt groeien naar het nieuwe evenwicht.
De uitersten tussen goede momenten en minder goede momenten zijn erg groot. Die sluimerstand vind ik dus lastig om te vinden. Dit komt door mijn hoge “streefniveau”. Ik streef naar een situatie waarin ik weer enigszins kan doen wat ik voorheen deed. Eerder de rem er op gooien bij goede dagen is dus het advies. Achterover leunen en zonder oordeel (het lijkt wel mediation, haha) open minded een modus zoeken die leefbaar is voor mezelf en mijn gezin. Het verdriet en de frustratie mag er ook zijn, dus niet parkeren die emoties…
Op dit moment vind ik dat ik me erg rustig hou en echt probeer te plannen (ook pauzes tussen activiteiten), varieer in mentale en fysieke inspanning en voldoende ontspanning krijg. Maar vooral dat laatste is een instinker, want waar ontspan ik nu echt van? Doordat prikkels nog steeds ongefilterd doorkomen in mijn hersenen, is datgene waarvan ik voorheen kon ontspannen niet meer ontspannend.
Lummeltijd is dus een dagelijkse must. Tijd om in het haardvuur te staren of naar de wolkenluchten, ik weet dat dat goed is en ik doe het nu dagelijks. Mijn optimisme brengt me steeds verder, omdat ik positief blijf over wat ik straks allemaal weer zal kunnen. En dus iedere keer toch je grenzen verleggen, want als je het niet probeert… dan weet je niet of je het kunt!
Judith Bootsman 