Het is weer zo’n dag, ineens valt het doek van de moeheid weer over me heen.
Dan gaat het weer een dag en een nacht wat beter, komt ineens die jetlag weer voorbij. Ik heb nog nooit een jetlag gehad, maar ik denk dat het zo voelt. Om drie of vier uur in de nacht klaarwakker zijn en bij wijze van spreken je bed uit willen springen om de was te gaan doen ofzo. Vervolgens dan maar om kwart over zes opstaan, wassen, ontbijten, met de kinderen Paul met Adele terugkijken en merken dat je acccu wel heel snel leeggaat.
Maar dan…is het acht uur en kan je wel janken van moeheid. Het is weer zo’n dag. Tandje terug, afspraken die verschoven kunnen worden, verzetten en dan op de bank kijken naar de grijze lucht buiten en de betraande ramen van de regen. Ik had zoveel plannen voor vandaag, maar het is dus weer bijstellen en de strippenkaart voor vandaag niet op vijf knippen zetten, maar op twee of drie. Het is niet anders.
Geef het de tijd, gun jezelf de tijd. Ik hoor het dagelijks. En ik gun mezelf ook de tijd en geef het nu al bijna negen maanden de tijd. Op zo’n dag als deze lijkt er geen einde aan te komen en zie je even het lichtpuntje aan de horizon niet meer. Die gaat schuil achter een dik wolkendek waar de regen langzaam uitmiezert.
Kijk ik vanuit een ander perspectief, naar wat er wel kan, dan is dat echt al heel veel en zie ik dat mijn dagen dat ik mijn vijf strippen wel gewoon kan afwerken talrijker worden. Dat ik zomaar een goede nacht “draai”. Dat ik de verjaardag van mijn dochter gewoon in vier bedrijven heb kunnen vieren en voor het eerst weer 20 mensen tegelijk in ons huis heb kunnen ontvangen. Dat was twee maanden geleden nog ondenkbaar!
De tranen zijn dus ook tranen van geluk, dat ik moe mag zijn en dat ook toe kan geven. En dat er genoeg lichtpuntjes aan de horizon zijn die mij het vertrouwen geven dat die doek van moeheid minder vaak over mij heen gaat vallen. Minder vaak en ook minder heftig daar ben ik van overtuigd!
Judith Bootsman 