Nee er mist geen woord in deze titel, deze blog wordt geen “feel good” verhaal. Het gaat over voelen, goed kunnen voelen…
De afgelopen drie dagen werden we als instructeurs ChiNeng Qigong (CNQ) meegenomen in het onderwerp trauma en ziekte en hoe je dan baat kunt hebben bij CNQ. In het kader van Delen is Helen kwamen we (online) bij elkaar om dit onderwerp ook als instructeur van alle kanten te ervaren.
Allemaal hebben we in ons leven te maken met trauma’s en ziekte. Traumatherapeut Jan Klein Hazebroek nam ons de eerste dag mee in hoe ons brein omgaat met trauma’s. Aan de hand van prachtige rekwisieten nam hij ons mee in ons reptielenbrein, zoogdierenbrein en de neo cortex, ons denkbrein. En in het gaspedaal in ons brein en de rem in werking, onze verslaving aan adrenaline, en het daarmee gepaarde hoge stress niveau dat ons lichaam in een overlevingsstand zet. Een stand waar we minder voelen en alleen in een vlucht-, vecht- of bevriezingsstand staan (flight, fight, freeze).
Of je nu gepest bent in je jeugd, een scheiding hebt meegemaakt, bent ontslagen, een fiets/auto-ongeluk hebt gehad, of je hebt een levensbedreigende ziekte doorgemaakt…er blijft of je het nu wilt of niet een kras achter op je ziel. Het verandert je als persoon, je perspectief op de wereld verandert, je reageert anders op mensen en situaties, het verandert je relaties met mensen.
Allemaal hebben we een verhaal te vertellen, en zo ook Rolf, een ex-militair die heeft gediend bij de Landmacht en is uitgezonden naar Angola en Servië. Hij nam ons mee in de heftige gebeurtenissen die hij tijdens zijn uitzendingen heeft meegemaakt. Hij begon zijn verhaal met te zeggen dat zijn verhaal, een verhaal is van de vele verhalen die we allemaal hebben. Dat het niet om hem gaat, maar om zijn verhaal en dat zijn missie geslaagd zou zijn als hij ons met zijn verhaal zou kunnen raken. Nou dat gebeurde…
Hoe je ook wordt geraakt in je leven, uiteindelijk gaat het er om hoe je er mee omgaat. Ben je in staat om het te verwerken, te doorleven, te doorvoelen?
Waar ik zelf na mijn fietsongeluk van zes jaar geleden achter kwam, was dat ik de klap, de schok in eerste instantie bagatelliseerde: het letsel in mijn lichaam leek op het oog mee te vallen en na een paar dagen ter observatie in het ziekenhuis kon ik thuis herstellen. Ik dacht na drie weken wel weer een mediation te kunnen oppakken, een convenant te kunnen tikken en weer door te gaan met mijn leven waar het was stil gezet op die zondagochtend.
Niks bleek helaas minder waar…uiteindelijk ben ik 1,5 -2 jaar bezig geweest om het te verwerken, mezelf bij elkaar te rapen en het een plek te geven. Dat ging uiteraard niet vanzelf. CNQ heeft hierin een grote zo niet allesbepalende rol gespeeld. Het doorvoelen van alle lagen, fysiek, emotioneel en mentaal is de basis van alle oefeningen. Door de dagelijkse beoefening kwam ik op lagen die ik anders nooit had kunnen voelen, kwam er bewustzijn, bewustwording over emoties die ik onbewust binnen had gehouden. En kon ik mezelf steeds beter voelen, mijn kracht hervinden door elke dag even in te tunen op hoe mijn lichaam, emoties en geest tijdens de CNQ oefeningen. Vooral de Lift Chi Up Pour Chi Down laat de energie op een zachte manier door je lichaam gaan: hoe langzamer je de oefeningen doet hoe groter het effect.
En zo heb ik vijf jaar na mijn crash examen gedaan en ben ik CNQ instructeur geworden. En hoe ga ik als instructeur om met de verhalen waar mensen bij mij mee komen? Hoe creëer ik een veilige omgeving waarin iemand tijdens het beoefenen van CNQ echt kan gaan voelen? Iemand zich kan overgeven aan zijn eigen verhaal en kan doorvoelen wat geheeld mag worden? Ik denk dat als ik dicht bij mezelf blijf, een liefdevol chiveld creëer waarin alles er mag zijn, dat ik de basis leg om dit mogelijk te maken. Het is vervolgens aan de ander om datgene aan te kijken wat geheeld mag worden.
Ik heb mijn verhaal opgetekend in het boek “Van Onmacht Naar Kracht, scheiden is (g)een optie”. Omdat het mijn missie is om mensen te laten delen in mijn verhaal en zo scheidingen te kunnen voorkomen en anders vreedzamer te kunnen laten verlopen. En omdat ik heb ervaren: delen is helen.
Judith Bootsman 