Auw, ik groei!

De afgelopen week heb ik het laatste boek van Bertold Gunster gelezen. JA, heet dit boek met als ondertitel: Omdenken als levenshouding. Op een toegankelijke manier wordt met vele voorbeelden duidelijk gemaakt hoe je bepaalde situaties kunt Omdenken. Ik ben al jaren een grote fan van Omdenken. Tijdens mijn mediation opleiding in 2010 kwam deze mooie manier van kijken al aan bod.

Op vele manieren kun je Omdenken toepassen in je leven. Zo probeer ik JA te zeggen tegen de gevolgen van mijn crash. Wat er is gebeurd kan ik immers niet terugdraaien en ik zal moeten roeien met de riemen die ik heb. Dat ik wat minder op een dag kan doen, hoe erg is dat? Dat ik sneller overprikkeld ben, hoe erg is dat? Dat ik echt mijn rust moet pakken, hoe erg is dat? Ik heb het overleefd, het had veel erger gekund.

Dat mijn lichaam perfect aangeeft of ik met een activiteit door moet gaan of beter kan stoppen én dat ik daar naar probeer te luisteren is dat niet de mooiste levensles die je kunt leren? Omdenken als levenshouding, ik vind het echt een vondst! Maak van je beperkingen een talent, zo geeft Bertold aan. Als ik nu stop met mezelf te willen veranderen, te willen repareren wat stuk is gegaan bij de crash: hoeveel meer energie zou er dan ontstaan of overblijven? Dat ga ik ervaren.

In een eerdere blog scheef ik al dat door acceptatie van de situatie er ineens ruimte ontstond voor vooruitgang. En niet zo’n klein beetje ook! Ook Bertold zegt: door te accepteren kun je transformeren. Maak van je gebrek, je talent! Maak er wat van! Het niet-bedachte avontuur is het échte avontuur! Daar word ik persoonlijk heel blij van!

Dus wat kan ik doen met mijn verhaal? Zo veel mogelijk mensen duidelijk maken dat het niet handig is om tegen een hekje te rijden? Nee, “shit happens”, daar kan niemand in zijn of haar leven omheen. Iedereen komt in zijn of haar leven tegenslagen tegen, grote en kleine. Dus hoe de wind waait kun je niet beïnvloeden, hoe je je zeilen zet, wel. En daar wil ik graag mijn stem over laten horen.

Letterlijk, door in gesprekken met mensen het hierover te hebben. Of via mijn blogs mijn ervaringen te delen. Moeheid of gebrek aan energie hebben meer mensen last van. Niet alleen omdat ze tegen een hekje zijn gereden. Het voelt vaak als een beperking, kan enorm frustreren. Op dit moment worstel ik weer met een terugval in energie. Mijn lijf doet zeer, gewrichten piepen en knarsen. Zelfs zo erg dat ik al drie trainingen bij DBC mijn programma niet heb kunnen afwerken. Het doet te veel pijn. Tijd voor een tandje terug dus, activiteiten halveren is het devies. Hè bah, wat een tegenvaller! Ik kan wel janken.

Dit is niet de bedoeling. Ben ik net een positief verhaal aan het houden over Omdenken, zegt mijn lijf weer: “stop hou op”. Bertold zegt dan in zijn boek: misschien is de pijn en de moeheid de bedoeling? Omarm de pijn en de moeheid, doe niet alsof het er niet is. Want dan loop je jezelf voorbij en ben je nog verder van huis zo blijkt nu.

Door mijn crash heb ik dus ook veel geleerd: oftewel ik heb een post traumationele groei doorgemaakt. Tijd en energie en het “gebrek” daaraan zijn slechts uitingen van hoe wij mensen onze activiteiten indelen. Wat verwachten we allemaal van onszelf? Wat leggen we onszelf allemaal op? Hoe hoort het eigenlijk te gaan? Zolang we onszelf blijven afvragen hoe het hoort, is dat een directe belemmering om “ja” te zeggen. Wordt vervolgd wat mij betreft.

Bertold Gunster, je hebt (weer) een prachtboek geschreven!