Na een training bij DBC komt het weer: spierpijn in mijn hoofd. Mijn hoofd is dan in een helm geweest die boven mijn hoofd hangt en waar ik in wordt geplaatst. Een paar kilo schijn je te kunnen wegduwen met je hoofd. Twintig keer naar links en twintig keer naar rechts. Naar rechts duwen is altijd lastiger dan naar links kracht zetten.
Misschien komt dit door de verdraaiing van mijn nek dat de ene kant makkelijker gaat dan de andere. Of misschien was dit altijd al zo. Het vreemde is dat de terugslag altijd voelbaar is in mijn gehele hoofd. Niet alleen mijn nek is dan gevoelig en zwaar. Ook in mijn kaken voelt het dan stram aan en mijn gehele hoofd voelt beurs aan. Van binnen en van buiten.
Het trekt altijd na een dag of wat wel weer bij, maar ’s nachts kan het vooral soms heel vreemd aanvoelen. Dan lijkt het net of je aan je hoofd wordt opgetrokken en je lichaam er slap bij hangt. Hoe sneller ik de ontspanning weer vind, des te eerder voelt het weer als “normaal”.
Het gaat echt nog steeds vooruit. Ik kan meer op een dag doen en overzie ook meer wat de consequenties zijn van volle en drukke dagen. De veerkracht neemt dus toe, al is het lijntje nog steeds erg dun waarop ik balanceer. Nog steeds is het zaak om duidelijk mijn grenzen aan te geven, ook al zou ik meer willen doen.
De kerstdagen tonen dit ook opnieuw weer aan. Een paar boodschappen doen lijkt niet zo heel druk, maar ik ben met alle drukte in de week voor de kerst echt doodmoe. Niet een klein beetje moe, maar echt doodop. Hard gewerkt, naar Den Haag gereden om oma te bezoeken in het ziekenhuis, kinderen die aan vakantie toe zijn en nog even een toets hebben, met vriendjes willen afspreken, willen schaatsen in de stad. Een kerstmarkt op de school van de kinderen bezoeken. Veel prikkels die nu tijdens de kerstdagen z’n tol eisen. Ik ben dan gewoon op.
Ben dan zo blij dat familie de voorbereidingen voor de kerstmaaltijd op zich neemt!
Judith Bootsman 