Een week is weer voorbij. Een tweede evaluatie bij DBC. Met arbeidsdeskundige,fysiotherapeut en psycholoog. Het tweede blok van zes weken heeft weer veel vooruitgang gebracht. De trainingen worden qua intensiteit zwaarder en de herhalingen per oefening gaan omhoog. De gesprekken met de psycholoog hebben haar vruchten afgeworpen. Thuis kan ik langzamerhand weer de plek innemen die ik voor de crash had: die van werkende moeder die ook buitenshuis haar taken heeft. Dat heeft effect op mijn welbevinden: ik krijg energie van mijn werk als mediator hoe intensief het soms ook is.
Mediation is topsport en daardoor is het ook therapie. Mijn hersenen trainen zich terwijl ik werk. Mijn uithoudingsvermogen wordt groter, ik voel weer wat ik kan betekenen voor mensen in financiële stress situaties. Het geeft zoveel voldoening om weer “on the road” te zijn. Een nieuwe weg weliswaar, maar niet minder interessant. ik vraag me wel eens af of ik deze weg ook gevonden had zonder de crash. “Versnellen door te vertragen”. Deze kreet zie ik nu voor de tweede keer in korte tijd voorbij komen. En het is zo waar!
Doordat ik noodgedwongen mijn leven heb moeten vertragen door mijn post commotionele syndroom, heb ik al mijn taken en rollen moeten herwaarderen. Wat brengt mij echt iets en wat niet? Waar krijg ik energie van en waar loop ik op leeg? Steeds weer balanceren, loslaten wat niet meer werkt en vasthouden wat wel energie creëert. Dat maakt deze periode tot een hele waarde volle periode.
De waarde zit ‘m in de inzichten die ik heb gekregen, weliswaar “the hard way”…ik gun het niemand op deze manier. Wij mensen zijn vreemde wezens: zolang er geen urgentie is om te veranderen, laten we alles doorlopen zoals het gaat. Zo zitten vele mensen “gevangen” in hun patronen en rollen. Zo jammer eigenlijk. Ik moest wel, ik kon niets anders dan me overgeven aan mijn lichamelijke en mentale beperkingen. Alles waar ik mijn eigenwaarde aan verbond (werk, mantelzorger, taken als vrijwilliger) was weggevaagd door een stuk kippengaas!
En dat doet heel veel pijn, fysiek en mentaal! Het is een lange weg van nu al een jaar en acht maanden. Langzamerhand komt de veerkracht terug die ik zo ontbeerde. De veerkracht die ik zo gewend was in mijn leven. Veerkracht was mijn Second name! En die was ik ook kwijt. Zo maar down the drain, door het putje. Dat heb ik heel lang niet gesnapt, ik wilde begrijpen waarom ik zo beperkt was in mijn doen en laten. Dat gevecht en die boosheid ben ik eindelijk aan het loslaten. Het bracht mij uiteindelijk niet verder, al was het uiten van die gevoelens van onmacht wel noodzakelijk om verder te komen!
Mijn vak als mediator gaat mij uiteindelijk redden. Ik heb de positieve psychologie ontdekt en het oplossingsgericht denken. Dat is de sleutel geweest naar mijn herstel. Dat was de startmotor om mijn vervoermiddel weer aan te krijgen. Het vervoermiddel waarmee ik mijn weg kan vervolgen. Geen racewagen, die was vastgelopen, maar een mooie limousine die ik soms met chauffeur berijdt. Ik kan weer steeds vaker zelf achter het stuur kruipen en op mijn eigen tempo de snelweg op rijden. Ik ben af en toe van de secundaire weg af, ik kan weer meedoen. Al zal ik daar zo nu en dan tol voor moeten betalen. Tol in de vorm van een stapje terug zetten, weer even die secundaire weg op gaan: niet naar een bijeenkomst of afspraak toe gaan. En vooral zien wat wel lukt en wel kan! En voorrang geven aan dat wat echt belangrijk is: mijn eigen gezondheid!
Judith Bootsman 