In het midden van alles
is er ruimte genoeg
en je mag blijven dansen
tot het laat is of vroeg
in het midden van alles
beweegt heel je lijf mee
en zo drijven we verder
als een druppel in zee
3 september werd ik 45 en het voelde als een midlife moment. In het midden van m’n leven, balans opmakend, het leven willen vieren. Een week daarvoor ging ik naar een concert van Blof met dochter F. Een hele overwinning op mezelf om dit aan te gaan, want de crash dendert nog steeds door in mijn lijf. Ter voorbereiding op het concert zocht ik de laatste cd van Blof op. En daar staat dit nummer op: In het midden van alles. Al in 2014 uitgekomen. En “Klaar voor”. Nou, ik ben er ook klaar voor!
De energie van die heerlijke avond in Deventer, in de buitenlucht was magisch. Ik heb dus goed geluisterd naar wat Fredrike Bannink heeft gezegd: doe wat goed voelt en doe daar meer van. Ook al kost het eerst energie en veel doorzettingsvermogen: waarom wil ik dit eigenlijk? Achteraf blijkt dat ik er zoveel aan heb gehad en dat ik er nu nog steeds op kan teren.
Intussen ben ik alweer zes weken aan het trainen bij DBC (www.dbc.nl) een club gespecialiseerd in hoofd-, nek- en schouderletsel. Twee maal in de week een uur oefeningen doen, fysiek en mentaal de belastbaarheid vergrotend. Gesprekken met een psycholoog die mij helpt om weer richting werk te komen, door thuis de dingen anders te organiseren. Vroeger ging het als vanzelf, ik kon heel veel en de taken waren goed verdeeld. Nu ik niet de energie meer heb om alles wat ik voorheen deed, te kunnen doen, moeten de taken herverdeeld worden. Dat vraagt van alle huisgenoten aanpassingsvermogen en inzet.
Gisteren met vriendin M. gesproken. Zij zei: dit is de lastigste periode van je herstel. Je moet daarbij heel duidelijk zijn naar je omgeving. Je ziet aan de buitenkant niet dat je iets hebt, dus geef mensen een plaatje in hun hoofd waaraan ze dat wel kunnen zien. Ga bijvoorbeeld met een kruk lopen of doe je nekkraag om! Bij alles wat je doet en afspreekt zeg je: ik hebt een ongeluk gehad en ik ben nog aan het herstellen. Alles onder voorbehoud van hoe je je voelt. Mensen zien je alleen op je goede momenten buiten, dat je daarna 1,5 dag moet bijkomen is niet zichtbaar buiten je eigen gezin.
En ontwerp een vaste structuur waarop je de dagen indeelt, dat geeft houvast. En rust uit voor je moe bent… dat is ook een eye opener. Vaak ben ik alweer zo moe, dat ik tijdens mijn slaap mijn batterij niet voldoende gevuld krijg omdat m’n lichaam aan het herstellen is van de activiteiten die ik heb gedaan. Soms kan dat niet anders, soms is er wel een keuze. Grenzen verkennen, alles weer trainen, voor alle dingen is er een eerste keer.
Ik heb vandaag een goede dag, de afgelopen twee dagen was het overleven. Heen en weer geslingerd worden tussen het gemis (aan energie en regie) en dat wat er wel is en kan. Geef me nog een jaar en dan…ben ik 2,5 jaar verder. Dat klinkt oneindig lang, maar ik ben nu 1,5 jaar op weg na de crash en die periode is ook omgevlogen!
Judith Bootsman 