Het valt me op dat iedereen tegenwoordig een mening heeft over hoe om te gaan met lichaamsenergie. De “lepeltheorie” zie ik nu in een week drie keer voorbij komen op diverse social media. Het gaat er over dat je per dag (stel) 10 lepels tot je beschikking krijgt die staan voor de energie die beschikbaar is in je lijf. Soms ben je er al vijf kwijt na opstaan, eten en kinderen naar school brengen. De activiteiten voor de rest van de dag zul je dus over 5 lepels moeten verdelen. Los van de hoeveelheid activiteiten die je hebt gepland. Dit vereist dus continue bijsturing en keuzes maken.
Ik zie het meer als bakjes met energie die dagelijks door prikkels/activiteiten worden leeggeroofd en bakjes die weer gevuld worden met energie doordat je dingen doet die energie geven. Het is de kunst om aan het einde van de dag de bakjes niet helemaal leeg te hebben gemaakt, zodat je rustig kunt slapen zodat ook ’s nachts de opruimprocessen in je lichaam doorgang kunnen vinden. Want ook slapen kost energie en na een ziekte of lichamelijke herstelperiode na een ongeval bijvoorbeeld laadt je accu ’s nachts niet op zoals dit zou moeten. De 100% oplading van je accu vindt dan niet plaats en daardoor start je bijvoorbeeld met 70% of misschien wel nog minder.
Als ik terugkijk naar de afgelopen 14 maanden na mijn crash dan ben ik op een schaal van 1-10, waarbij 1 is weinig energie en 10 is een overvloed aan energie, nu uitgekomen op een 3,5 a 4. Dit is al meer dan het was. Ik begon na mijn crash op een 1. Mijn doel in het zoeken naar een nieuw evenwicht is uit te komen op een 7,5 a 8. Dit is wellicht een hoog streven en ik merk dat dat soms frustreert omdat er na 14 maanden nog zo’n lange weg te gaan lijkt. Aan de andere kant ben ik dus al halverwege en zie ik dat er wel blijvende verbeteringen optreden. En daar word ik blij van!
“Je moet het gewoon accepteren dat je niet alles meer kunt” , hoor ik regelmatig en is ook een stemmetje in mijn eigen hoofd. De sluimerstand waar ik in moest gaan staan volgens UMC Utrecht werkt voor mij niet. Ik ben bijna 45 en geen 85, dus hoezo je leven in een sluimerstand zetten? Dat kan ik niet en zal ik inderdaad niet willen accepteren! En ik begin te merken dat dat juist mijn redding is! Door geen genoegen te nemen met het energieniveau dat ik heb, kom ik wel steeds een stukje verder!
Twee weken geleden had ik een kennismakingsgesprek bij DBC, een organisatie gespecialiseerd in revalidatie bij hoofd-, nek- en schoudertrauma’s. Dit combineren ze met re-integratie in de werksituatie. Eindelijk sprak ik mensen die mij snapten en die ook zelf dingen zeiden waarvan ik dacht: hoe weet jij dat? Ongelooflijk dat je na veertien maanden worstelen en op zich een goede begeleiding door UMC Utrecht (“niet rennen maar plannen”), via je letselschade adviseur dit advies krijgt omdat het UMC Utrecht en de huisarts het ook niet meer weten!
Zolang ik het gevoel heb en ook het vertrouwen heb dat er nog vooruitgang te behalen is zal ik doorgaan met mijn zoektocht naar alles wat mij kan helpen om het leven te leiden dat hoort bij iemand die in de kracht van haar leven stond/staat!
Judith Bootsman 