Of toch niet? Blijkbaar is het moment dat je een jaar verder bent toch een soort van mental touchdown. Je wil gewoon dat het klaar is! Al snel blijkt echter dat dat niet zo werkt.
Het blijft belangrijk om de geleerde trucs te blijven toepassen, “niet rennen maar plannen” en telkens een “tikkie terug”. Wel naar een begrafenis, niet naar het theater, niet naar mee naar de hockey, wel naar een verjaardag. Continu afwegingen maken om niet te veel te doen en helemaal voor gaas te gaan.
Na een jaar wil je toch dat je er weer helemaal bent? Dan wil je geen middag siësta hoeven in te lassen, dan wil je geen training af hoeven zeggen. Je wilt weer met die vriendin kunnen bijpraten die je een jaar niet gesproken hebt. Je wilt weer een avond uit eten kunnen, zonder een week te hoeven bijkomen. En zo voort, en zo voort.
Was jij ook zo moe, na die netwerkavond? Het lijkt wel of iedereen dezelfde klachten heeft die jij ook hebt. Iedereen heeft wel eens hoofdpijn, is beroerd, en is moe. Daardoor ging ik mijn eigen klachten bagatelliseren, wegrelativeren en zo kwam ik steeds verder van mijn gevoel af. Totdat je merkt dat je vastloopt, dat het echt niet meer lukt om de kinderen naar school te brengen, dat je door een toevallige ontmoeting in de wijk, he-le-maal “op” bent. En de pijn (fysiek en mentaal) die daarbij naar boven komt, maakt je tot een wrak. Ik kan het niet anders zeggen.
De revalidatie arts zegt dat het goed gaat, want ik doe weer meer dan een aantal maanden geleden. Veel mensen zouden tekenen voor hetgeen ik kan doen na zo’n crash. Ben ik dan een rupsje nooitgenoeg? Ik wil weer kunnen werken, op een normale manier. Zonder dat ik dan mijn gezin tekort doe of mezelf zo klemzet dat ik weer alles van mijn bordje af moet schuiven.
Deze worsteling gaat nog wel even door. Ik zie ook de vooruitgang, maar het gaat zo ontzettend langzaam! Met de arbeidsdeskundige heb ik afgesproken zo veel mogelijk leuke dingen te doen, dingen waar ik energie van krijg. En dan komt dat werk uiteindelijk vanzelf. Vertrouwen en loslaten dus…
Judith Bootsman 
Lieve Judith,
Wat heftig! En wat dapper dat je dit deelt. Ik hoop dat je snel verder opknapt. Vertrouwen houden!!
Lieve groet,
Corina Blommendaal
LikeGeliked door 1 persoon
Hi Judith,
Wat bijzonder, goed en open van je dat je hier een blog over schrijft. En wat toevallig, want ik heb ook in het UMC revalidatie gehad!
Mocht je het fijn vinden, ik ben een aantal jaar geleden ook een blog begonnen over mijn ervaringen met het postcommotioneel syndroom/hersenschudding en heb een lotgenoten groep op gezet om ervaringen te delen. Je bent van harte welkom!
Zou je het goed vinden als ik je blog deel op mijn openbare facebookpagina?
Groetjes,
Jeanne
LikeLike
Hoi Jeanne, wat fijn om je reactie te lezen! Ik ben een beetje huiverig voor een lotgenoten groep, vanwege een ervaring in het UMC waar ik bij mensen met een hersenbloeding en andere NAH-oorzaken was gezet. Als dit een lotgenotengroep is die gaat om mensen met pcs na een ongeluk/val/sportgerelateerd dan heb ik wel interesse. Dan lijkt me zeker zinvol en mag je mijn blog zeker delen op je Facebook pagina. Waar kan ik je vinden op Facebook?
Hartelijke groet,
Judith
LikeLike
Hi Judith, deze groep is inderdaad specifiek voor mensen met hersenschudding en postcommotioneel syndroom. En leuk als ik je blog mag delen! Ik heb een openbare pagina Facebook.com/hersenschudding waar ik relevante informatie deel van wetenschappelijke onderzoeken tot ervaringen van lotgenoten, etc.
En volgens mij heb je mijn WordPress pagina al gevonden 🙂
Groetjes,
Jeanne
LikeLike
Hallo Judith,
Je beschrijft precies hoe het voor mij is. Het kon mijn verhaal zijn. Dank je wel voor het delen ( via hersenschudding pcs facebookgroep)
LikeLike