Het mooie is, dat ik de afgelopen periode heb ontdekt dat het soms toch wel handig is om in therapie te gaan. Na een half jaar aanmodderen met mijn post-commotionele klachten was ik redelijk wanhopig. Mijn lieve familie en vrienden hadden mij de zes maanden na mijn crash doorgesleept. Ik had gepraat, geappt, gewandeld en was naar Italië geweest. In september zou ik er dus wel weer zijn. Tenminste dat had ik me voorgenomen. In Italië voelde ik me een stuk beter, klanten belden en ik zou weer aan de slag gaan.
Maar wat viel dat tegen! De vermoeidheid en mist in m’n hoofd maakten het simpelweg onmogelijk om normaal te kunnen functioneren. De bekende stap terug na twee stappen vooruit in de zomer te hebben gezet was daar! Mentaal kwam dat zo hard binnen…ik kon het niet accepteren dat ik nog langer dan zes maanden “er niet zou zijn”.
En juist het verzet tegen de situatie maakten dat mijn herstel stilstond of even heel ver weg leek. Ik kon dit niet alleen. En toen was er gelukkig plek bij sport&revalidatiegeneeskunde van het UMC Utrecht!
De ergotherapeut en psycholoog waren mijn eerste professionele ankers waar ik mijn verhaal kon doen en waar ik houvast vond om de stap terug om te zetten naar vooruitgang. “Niet rennen, maar plannen”, dagschema’s invullen om te ontdekken wat ik eigenlijk allemaal deed en waar de meeste energie in ging zitten. En veel verwerken van hetgeen dit verplichte sabbatical teweeg bracht.
Want ook dit is een rouwproces: van midden in het leven staan met een gezin en een eigen bedrijf, vrijwilligerswerk, mantelzorger zijn, naar even he-le-maal niets. Er alleen al “zijn” kostte al zoveel energie dat ik er weinig meer bij kon hebben. Heeeeel langzaam komt daar verbetering in. Durf ik weer een keer met een vriendin af te spreken en kan ik steeds meer in het gezin doen. Alles kost zoveel energie dat je er moe van wordt, niet fysiek, maar in je hoofd. Vooral praten kost zoveel energie dat ik er soms pijn van heb in mijn kaken.
De volgende stap is weer eens op die MTB stappen, met een nieuwe helm, en weer een rondje maken. Langzaam opbouwen en m’n hoofd leegrijden in weer en wind. Wat zal dat heerlijk zijn!
Judith Bootsman 